Duoblog Richard Lennartz en Mieke Hoezen: Verjaardagtraktatie

Oei. Drama. En waarom? Mevrouw loopt al weken plannen te maken voor een bijzondere traktatie. Met zelfgebakken cakejes in de vorm van een vlinder. Wist ik dat? Vaag wel. Ze heeft drie weken geleden wel iets over gebakken vlinders gezegd. Maar dat dat een plan of een opdracht voor mij inhield, was mij niet duidelijk.

Als een klant om twee voor twaalf nog even snel een inkoop wil doen, stellen we alles in het werk om zo rechtmatig mogelijk de inkoop in gang te zetten. Een contractvorm te bedenken die recht doet aan de wensen en een aanbesteding die rechtmatig is en niet te tijdsintensief. Zelfs als dat maakt dat andere klanten, die eerder waren met hun vraag, mogelijk wat in tijd opschuiven, proberen we de klantvraag toch te beantwoorden.

Want we zijn dienstverlenend ingesteld. Wellicht zou het het beste zijn om mijn dochter naar bed te sturen met de mededeling dat ze nu te laat is. Reken maar dat haar wensen dan volgend jaar tijdiger en adequater kenbaar gemaakt zijn. Maar… het ís nog mogelijk om aan haar wens te voldoen. Dus stuur ik haar naar bed, race naar de supermarkt waar ik nog net naar binnen mag want om tien uur gaan ze eigenlijk dicht. Ik mix beslag, overhoor ondertussen mijn zoon die morgen een topografie-toets heeft, en leg om 00:30u de laatste hand aan die prachtige vlinders die ze graag wilde trakteren. Benieuwd hoe het volgend jaar gaat.

Mieke is in 2012 aan de Universiteit Twente gepromoveerd op de ontwikkeling van contacten en contracten tussen OG en ON onder invloed van de aanbestedingsmethode concurrentiegerichte dialoog.

Reactie van vaste tegenlezer Richard Lennartz

Gelukkig herkenbaar Mieke. Zo horen kinderen te zijn: onbezorgd! En uit onderzoek blijkt dat de delen in de hersenen die zorgen dat je vooruit kunt plannen en kunt organiseren, pas op je 25ste levensjaar volgroeid zijn. Je dochter kun je het dus zeker nog niet kwalijk nemen.

En ik ben ook wel benieuwd hoe het volgend jaar gaat. Ik denk: zij denkt er niet aan want die hersendelen hebben nog meer dan 10 jaar nodig. Ik denk ook: jij denkt er wel aan en gooit tijdig een subtiel maar niet te missen balletje op, en dus overkomt dit je niet nog een keer. En dat jij het voor haar oplost lijkt me gezien de natuur wel terecht.

Maar ja, in de grotemensenwereld zijn ze toch echt bijna allemaal uitgegroeid. En daar gebeurt het ook. En de aanpak die je met je dochter volgt past daar volgens mij ook: helpen om gedoe voor die klant te beperken, en vervolgens kijken hoe je dit in de toekomst kunt voorkomen. Is natuurlijk wel de vraag hoe vaak die klant iets moet inkopen. Als dat eens in de zoveel jaar is en die klant het ‘niet in redelijkheid in zijn systeem kan krijgen’ kost het je waarschijnlijk veel meer tijd en energie dan het uiteindelijk oplevert. Iets op het laatste moment regelen hoort er dan gewoon af en toe bij. Vervelend maar waar. Inkopers moeten dan maar gewoon even aan jouw gebakken vlinders denken.

Zijn het klanten met een terugkerende behoefte, dan mag je uiteraard wel wat meer van ze verwachten. `Een keer alles opzij zetten’ en oplossen hoort erbij. En bij elke nieuwe aanvraag steeds duidelijker maken dat het anders moet en zo ‘de mentale schuld’ opbouwen lijkt mij een goede weg. Tot het moment komt dat die volwassen klant geen prachtige gebakken vlinders heeft op zijn feestje…

Wat dichter bij mijn belevingswereld (ik heb geen vlinders bakkende dochters)… écht fietsen leer je pas door een paar keer te vallen nadat je zijwieltjes eraf zijn. Dat laatste geldt ook voor volwassenen die voor het eerst met clickpedaaltjes op hun racefiets rijden: die laat je niet met zijwieltjes rijden. En ze vallen wel… volwassen kerels… De weigerende inkopers kunnen dan voor hun gemoedsrust misschien het beste aan de clickpedaaltjes zonder zijwieltjes denken.

Richard Lennartz is directeur van de Rijksinkoopsamenwerking (RIS).