Duoblog Richard Lennartz en Mieke Hoezen: `Stratenmaker gezocht, in bezit van blablabla’
Weblogs
De bestrating in de tuin ligt er alweer heel wat jaartjes. En dat is te zien. Wat eerst strakke tegels waren, zijn nu pokdalige stenen met hier en daar een grote krater. De afwatering is ook al enkele jaren niet meer zo goed. De stukken die zijn verzakt en wat lager liggen, zijn daardoor ook helemaal groen uitgeslagen. Tijd voor nieuwe bestrating.
De stenen zochten we zo uit
We hadden van die kleine van ongeveer 15 bij 15 cm. De nieuwe willen we een stuk groter: 50 bij 50 cm. Joekels en ook loeizwaar. Ze zijn namelijk een stuk dikker om te voorkomen dat ze doormidden breken. We spreken met de stenenboer af dat we een belletje voor de levering geven. Hij zet ze dan keurig bij ons voor de voordeur.
Nu de stratenmaker nog
Tsjaa….hoe doe je dat? Ik beschrijf wat er moet gebeuren. Achtertuin bestraten met stoeptegels van 50 bij 50cm. Moet er netjes strak in komen te liggen. En uiteraard zo dat er geen plassen blijven liggen. Met een lengte van 25 meter en een breedte van 10 meter best een uitdaging. We horen graag hoe de stratenmaker dat oplost. Oh ja, niet te vergeten. De hele stapel met loodzware stoeptegels moet van de stoep voor naar de achtertuin.
Graag hoor ik wat ik verder moet regelen
De stratenmaker kan dan zijn werk doen. Zand halen? Grind halen? Of regelt de stratenmaker dat? Dat ik voor koffie en koeken zorg is evident, maar meld ik er toch maar bij.
Kom maar op met de voorstellen
Een paar fotootjes erbij van de tuin en … laat ze maar komen met hun voorstellen. Uiteraard met enkele referenties waar ik navraag kan doen. Hoewel zelfs dat bijna overbodig is. Er zijn tegenwoordig websites waar je de referenties gewoon kunt nakijken.
Maar… waarom doen we dat bij inhuur dan anders?
Dat bedenk ik me de volgende dag als ik me moet buigen over een inhuuraanvraag. Daar staat van alles in: welke diploma’s, hoeveel jaar werkervaring, hoeveel opdrachten van vergelijkbare omvang en dat ook nog eens in de afgelopen drie jaar, ervaring in een soortgelijke organisatie etc. etc.
En op het moment vraag ik me af: `weet ik dan zeker dat ik diegene krijg die geschikt is….? ‘
Waarom niet net als bij mijn stratenmaker?
De klus beschrijven en laat de aanbieders maar een geschikte kandidaat voorstellen. En bij die kandidaat aangeven wat die van onze organisatie nodig heeft om zijn werk goed te kunnen doen. Referenties zijn handig, maar ook niet noodzakelijk. De bureaus waarmee we werken kennen ons en weten wat we nodig hebben. Ze weten ook dat ze niet moeten aanbieden als ze geen goede kandidaten hebben; daar worden onze relaties niet beter van.
We hoeven goede kandidaten dan ook niet te laten schieten vanwege strak geformuleerde eisen. Bijvoorbeeld over diploma’s - `nee, heeft geen NEVI 2, maar wel veel complexe aanbestedingen’ - of ervaringen - `ja wel drie ervaringen, alleen eentje is al vier jaar oud’.
Richard Lennartz is directeur van de Rijksinkoopsamenwerking (RIS) en daarmee onderdeel van het ecosysteem (semi-)publieke inkoop
Reactie van vaste tegenlezer Mieke Hoezen
Goed gezien Richard! Bij inhuur op ons werk vragen we vaak van alles dat we voor een klus bij ons thuis niet vragen. En inderdaad, bij al die ervarings- en diploma-eisen hebben we niet de garantie dat degene die je krijgt, daadwerkelijk geschikt is. Het lijkt me dat je dat bij je stratenmaker ook niet zeker weet. Maar los daarvan… je vraagt waarom we het bij inhuurklussen zo anders aanpakken. En eigenlijk wil je weten of het ook anders kan.
Huidige werkwijze ingegeven vanuit controle & verantwoording
Natuurlijk kan het anders. Maar eerst antwoord op de vraag waarom we het bij inhuurklussen doen zoals we het doen. De belangrijkste reden: omdat we een overheidsorganisatie zijn die met belastinggeld werkt. Dat betekent dat we naar degenen wiens geld we uitgeven (de ‘burger’) moeten kunnen uitleggen waarom we dat geld juist aan deze inhuurkracht spenderen en niet aan een andere.
En dat betekent ook dat we aan de anderen die graag een opdracht bij ons willen uitvoeren, kunnen uitleggen waarom we niet hen maar een ander de opdracht gunnen. Transparantie, objectiviteit… dat zijn belangrijke waarden voor overheidsopdrachtgevers.
Het kan wel degelijk anders
Alleen de opdracht beschrijven, met de belangrijkste uitdagingen daarin, en vervolgens bureaus vragen om geschikte kandidaten aan te dragen. Gesprekken voeren met vier mensen en op basis van je indruk één persoon inhuren.
Meer lef hebben & ons eigen vakmanschap meer laten gelden
En dan? Hoe borg je dan transparantie en objectiviteit? Door je eigen vakmanschap!
Je voert vier gesprekken en beoordeelt geschiktheid. En beschrijft in je gunningsverslag op basis van welke indrukken je welke kandidaat selecteert. Als jij op jouw eigen beoordelingsvermogen vertrouwt, kun je je argumenten goed en helder verwoorden. En kun je ook het gesprek aan met de andere kandidaten als ze willen weten waarom zij de opdracht niet kregen. Of met de ADR als die namens de belastingbetaler verifieert of dit echt de beste kandidaat was. Laten we wat meer op vakmanschap vertrouwen. Niet alleen van de in te huren vakmannen, maar zeker ook van onszelf als inkopers!
Mieke is nauw betrokken bij het inkoopwerkveld. Momenteel als bestuursadviseur Kennis en Netwerkkwaliteit, eerder als inkoopadviseur GWW. Ze is gepromoveerd op de ontwikkeling van contacten en contracten tussen OG en ON onder invloed van de aanbestedingsmethode concurrentiegerichte dialoog
|
Het idee voor deze duoblog is ontstaan bij het uitdenken van een experiment om de inhuur eenvoudiger én doeltreffender te maken. En wel op de wijze zoals Richard hierboven de stratenmaker zocht. Dat experiment is inmiddels geëvalueerd. De uitkomst lees je hier. |
Meer weblogberichten
Reactie toevoegen
U kunt hier een reactie plaatsen. Ongepaste reacties worden niet geplaatst. Uw reactie mag maximaal 2000 karakters tellen.
Reacties
Er zijn nu geen reacties gepubliceerd.